Mayıs ayı, doğanın hızla yeşerdiği, yeşilin her tonuna büründüğü en güzel aylardan biridir. Tabiatta gördüklerimizden alınacağımız derslerle hayatımızı daha da güzelleştirip, renklendirebiliriz. Önce erikler çiçek açıyor, ardından bademler, kaysı, elma, kiraz derken ilk meyveye dönenler küçük ekşi meyvecilerle olanca bereketini bizlere sunuyorlar. Çoğunuz tatmışısınız bekli, eriğin, kaysının meyveleri çağlayken minicikken acıdır. Az büyüyünce ekşir, olgunlaştıkça renkleri yeşilden sarıya dönerken tatlanır, giderek olgunlaşır ve tadından, tatlılığından yemeye doyamazsınız. Oysaki çağlayken ağıza bile alınmayacak kadar acıdır.
İşte insanı da zaman ve şartlar zamanla olgunlaştırıyor. İnsanları gençken, delikanlıyken karşınıza aldığınızda iki laf edemezken, olgunlaştıkça muhabbetine doyum olmuyor. Ağaçlar ve ekinler meyve vermeden önce henüz çiçekken dimdik yukarıya doğru uzanırken, meyve verdikçe dalları doldukça başları yer doğru eğilir, hatta toprağa iner. İşte insanoğlu da böyledir. Bakın Âşık Mahzuni Şerif bu durumu nasıl izah ediyor;
“Güneşe saygıdandır
Çiçeğin boyun eğmesi
Bütün aşklardan yücedir
İnsanın insanı sevmesi
Mahzuni Şerif ”
İnsanın insanı sevmesi ne güzel bir duygu… Seven kucaklaşır, seven paylaşır, seven yardımlaşır.
Çok bereketli topraklar üzerinde yaşıyoruz. Keşke ülkemizin en dağ köyünden kıyısına, şehirden kırsala herkes bu ürünlerden faydalanabilse, keşke herkesin evinde, yemeğinde, tabağında aynı güzellikler olsa..
Bakmak ve baktığını görebilmek, her insan ne yazık ki göremiyor. Görmek için gönül gözünün açık olması gerekir. Kalp gözü açıksa insanın Âşık Veysel, Mahzuni Şerif gibi görür, hisseder, sorgular…
Bakıp Gör
*
Mevlam gör diyerek iki göz vermiş
Bilmem ağlasam mı ağlamasam mı
Dura dura bir sel oldum erenler
Bilmem çağlasam mı çağlamasam mı
*
Yoksulun sırtından doyan doyana
Bunu gören yürek nasıl dayana
Yiğit muhtaç olmuş kuru soğana
Bilmem söylesem mi söylemesem mi…
*
17 Mayıs 2002 tarihinde hakka yürüyen Halk Ozanı Mahzuni Şerif‘i anarken…
İnsan olmanın bilinciyle, dünyayı gönül gözüyle gören yüreklere, ozanlara, âşıklara, gönül insanlarına saygıyla…
Yazan İsmail Aydoğmuş
