Sen bilmiyordun,sana bakarken,senin için nasıl ağladığımı...
Ağlamalarımı omuzların yerine gülün dikenlerine gömüp,
Hiç kesilmeyen hıçkırıklarımı haykırmak yerine,
Susmak zorunda kaldığımı...
Oysa silmek isterdim,geçmişte yaşadıklarımı...
Hiç bir izi kalmasın yaşadıklarım sadece bana kalmalı...
Hatta ben de bile izi kalmamalı...
Geçmişe hiç ağlamamalı...
Söylesene sevgili hangi kalemle silerim,
Hangi yaşadıklarımı...
Adı sadece sevmek değildi yaşadıklarımın...
Sevgi vardı...Saygı vardı...Aşk vardı...Tutku vardı...
İçinde boy boy çocuklarımız vardı...
Karşılıklı acı kahvelerimiz,
Hatta gün içinde dırdırlarımız,
Kavgalarımız vardı...
Ama artık bitti...Ve gün geldi sen yolunu çizdin...
Hayatımdan çıkıp gittin...
İnsan iğnesini kaybetse arar derdi annanem...
Sen benim iğnem değildin...
Sen benim hayatımın anlamıydın...
Çuvaldız olabilirdin ama iğne değildin...
Bilirsin ki ben çizemem...
Çizgim iyi değildi okulda bile...
Yazardım,ama çizemezdim...
Hep seni yazdım...Yazdıklarımı...
Yaşadıklarımla süsledim bazen...
Söyle sevgili söyle...
Ben nerde hata yaptım...
Senden kalan ne kadar hatıra varsa,
Yok etmeliyim sevgili...
Ve ben bu yerden...
Başım dimdik ardıma bile bakmadan
...Gitmeliyim sevgili.
Şengül YILDIRIM//19 //EKİM//2014//İstanbul ikinci kitap şiirleri..